Igor Frender okazał się świetnie zapowiadającym się dramatopisarzem. Rzecz jest zabawna, ale i miejscami głęboka, napisana żywym współczesnym językiem na temat ze wszech miar interesujący – o manipulacji, ale nie tylko. Manipulują tu wszyscy, to znaczy wszystkie postaci dramatu, i czytelnik, czy słuchacz, nie wie komu wierzyć, a chciałby. Zamysłem autora jest przedstawienie Instytutu, w którym Doktor stara się stworzyć nowego człowieka i niszczy swoich gości, czy pacjentów. Czytelnik oburza się na Doktora dopóki się nie dowie, że zaproszeni goście to również oszuści i łgarze, nad którymi nie ma się co litować. Na podstawie tegoż dramatu powstało słuchowisko w warszawskim Studiu D-FM z korzyścią dla tekstu.

Planeta jest mała, mogłabym wziąć ją 

w dłoń, co jest nierozumne,

ale bliskie sercu.

Okaleczanie, rozcinanie, haratanie logiki fabuły, czy tylko naszego ludzkiego egocentryzmu, bałwochwalczego uwielbiania wobec osiągnięć rozumu, wszystkich komfortowych przekonań na temat siebie i otaczającego świata? Intelektualna przewrotność autora, który wydaje się przenicowywać na wylot świadomość czytelnika, czy też profetyczna wizja przyszłości gatunku Homo sapiens? Szalony lunapark wrażeń, wirujący metaforycznymi karuzelami na prawie 70 stronach, czy diatryba jarmarcznego kuglarza, który od pierwszych linijek tekstu gra z nami znaczonymi kartami, pisząc naszą konfuzją kolejne akty dramatu „Jak obalić człowieka” Igora Frendera?

Cóż znaczy odbudować człowieka? Pozyskać go dla życia? Cóż znaczy zobaczyć: co w nim samym, godność, wartość, człowieczeństwo? Cóż znaczy unieść ten ciężar…