Magdalena Koperska: Nowa książka Dariusza Dziurzyńskiego – poety, tłumacza i badacza literatury, na co dzień nauczyciela akademickiego Wydziału Polonistyki UW – jest zbiorem 51 wierszy przedstawiających w rozmaitej i polifonicznej formie miejsce klasycznych wartości we współczesnym świecie. Jak wierzyć w Boga, którego się gubi niczym starą pocztówkę lub guzik od mankietu? Jak ufać miłości, jeśli zmienia ona swoją tożsamość, przeskakując od ideału do przesytu? Jak pogodzić kult nowości (i młodości) z zaufaniem do przeszłości i potrzebą tradycji? Co jest prawdą, a co iluzją w czasach, które zacierają granice między Bytem a Tekstem? Tytułowe epitafia to metafora tęsknoty za utraconym ładem aksjologicznym, który zastąpiła fascynująca, nieuchronna, lecz i niepokojąca wielość możliwości.

Filip Łobodziński:Czasem nie wystarcza już łakoć, poklepanie po plecach, dodatkowa porcja czy premia. Wtedy nic nie przebije słodyczy cieknącej krwi, dziwnej rozkoszy rozpaczy, mistycznego uniesienia, jakie wywołuje zgroza. Są takie bóle, których się boisz, ale z niepojętą lubością otwierasz się na nie. Tak widzę obecną w wierszach Grzegorza Kwiatkowskiego postać, która te wiersze pisze. Czyli kogo? Składające się na tę przejmującą opowieść wiersze-migawki-epitafia mają przecież różnych narratorów, różnych bohaterów lirycznych. Ale wszystkie jednoczą się w osobie poety, który w Kwiatkowskim mieszka na prawach współgospodarza – obok Kwiatkowskiego-homo physiologicus, Kwiatkowskiego-krewnego, Kwiatkowskiego-muzyka, Kwiatkowskiego-kompana itd. Kwiatkowski-poeta kosztuje bólu jak życiodajnego eliksiru.